Na de onbevredigende afloop van de Bibob-procedure in maart 2012 en de daaruit voortvloeiende sluiting van mijn speelhallen op de Wallen, probeer ik mijn muzikale activiteiten weer op te pakken. Maandag 7 januari jl. bracht ik samen met mijn zakelijk partner Marcel Visser van Funk to the Max Records een bezoek aan Concerto in de Utrechtsestraat, de grootste platenzaak van Amsterdam en omstreken. Vlak voor de kerst had ik daar een exemplaar van ’25 years and still funkin’’ achtergelaten, het onlangs uitgebrachte jubileumalbum van mijn band Seven Eleven. Concerto gaat bij de distributeur 10 exemplaren bestellen. De cd komt met een kaartje ‘FUNK-TIP!’ in een van de luisterzuilen in de winkel.
‘Klinkt goed!’
Terwijl ik hierover sprak met oudgediende Rob, struinde Visser door de platenbakken. Zegt de ervaren Concerto-medewerker ineens: “Ik zal je cd effe draaien in de winkel”. Het openingsnummer ‘Get the funk outta here’ uit 1989 klinkt nog geen minuut door de speakers, als Visser komt aangelopen en aan Rob vraagt: “Is dit de nieuwe van Larry Graham?” Wij lachen. Ik antwoord: “Ja, hoe vind je ‘m?” Visser: “Klinkt goed”. Dan verklap ik dat hij Seven Eleven hoort in plaats van Larry Graham, waarop Visser reageert: “Ik zei toch dat ie goed klinkt”.
Vreemd
Even later bestellen we koffie in het recent geopende Concerto Koffie, op de klassieke afdeling. Daar vertelt Marcel Visser mij dat er twee nieuwe nog gesealde exemplaren van ’25 years and still funkin’’ op de tweedehands-afdeling liggen, met een prijssticker van € 5,00. Ik dacht dat mijn compagnon mij zat te stangen maar het bleek nog echt waar ook. Hoe kan dat? Concerto-medewerker Rob legt uit: “Dat zijn denk ik recensie-exemplaren die poprecensenten aan ons hebben verkocht. Het gebeurt wel vaker dat we zo nieuwe albums binnenkrijgen en tweedehands verkopen.” Verbaasd roep ik: “Maar deze zijn nog geseald!” Dat vond Rob ook vreemd. Normaal gesproken worden te koop aangeboden recensie-exemplaren van nieuwe cd’s na beluistering aan Concerto verkocht. Meestal met zo’n 15 of 20 stuks tegelijk, want kranten en muziektijdschriften ontvangen dagelijks cd’s om te recenseren. Maar een geseald exemplaar? Dat is wel heel bijzonder. Die brengen zeker meer op, speculeren we.
Amsterdamse media
Gelet op de locatie waar de cd’s zijn aangetroffen concluderen wij dat het twee Amsterdams tijdschriften of kranten moeten zijn geweest die de door de distributeur aan hen gezonden promo-cd aan Concerto hebben verkocht. Bijvoorbeeld medewerkers van Het Parool of de Volkskrant of HP/De Tijd, want dat zijn in Amsterdam gevestigde media waar de distributeur het jubileumalbum naartoe heeft gestuurd en die geen recensie hebben geplaatst.
Langst bestaande funkband van NL
De reden waarom de nieuwe release van Seven Eleven wordt genegeerd in de media is in elk geval niet dat er dagelijks tientallen funkplaten van Nederlandse bodem verschijnen. In tegendeel. Seven Eleven is niet alleen de langst bestaande funkband van Nederland, maar vrijwel de enig overgebleven Nederlandse groep die funk brengt in de traditie van James Brown, Bootsy Collins en George Clinton.
‘Die plaat is een collectors-item’
Ondertussen klinkt het heftige slot van de live-uitvoering van ‘Funkin’ the city’ uit 1994, en zie ik een klant staan swingen op de muziek. Even later komt Rob met die klant het koffiecafé binnenlopen en zegt, wijzend naar mij: “Daar zit een van de bandleden”. De klant heet Menno en vindt het album ‘erg goed’ klinken. Marcel Visser grapt: “Die plaat is een collectors-item en kun je alleen maar kopen op de tweedehands afdeling. Moet je snel zijn; er liggen er nog twee voor € 5,00.” Menno laat er geen gras over groeien, haalt het nieuwe album uit de tweedehands bak, rekent af en wil Concerto niet verlaten voordat ik de cd heb gesigneerd. Wanneer we in de buurt optreden, wil Menno nog weten. Ik vertel hem over het aanstaande optreden van Seven Eleven in het MC Theater in de Westergasfabriek op 22 februari a.s.
Rob koopt het andere ‘tweedehands’ recensie-exemplaar. Gewoon voor zichzelf. Een leuke afloop van een bezoekje aan Concerto. Maar de gedachte dat poprecensenten voor eigen gewin onbeluisterde recensie-exemplaren aan de platenwinkel verkopen laat me niet meer los.