In aanloop naar de regiezitting op 17 oktober 2023 hadden de officieren van justitie mrs Duijts en Kok een overzicht met alle bewijsmiddelen aan de rechtbank gepresenteerd. In de inleiding van het bewijsmiddelenoverzicht (BMO) stelden de officieren dat ‘ruimer dan noodzakelijk was geciteerd uit het proces-verbaal van verdenkingen en uit verklaringen van getuigen om te komen tot een bewezenverklaring, omdat op deze wijze de relevante passages geplaatst kunnen worden in de context waarin de verklaring is afgelegd.’ In het op 30 september jl. door de officieren gepresenteerde requisitoir staan eveneens citaten uit getuigenverklaringen, nu zonder enige duiding of context.

‘Marionet’
Op pagina 21 wordt bijvoorbeeld Willem Endstra geciteerd. Die beweerde op 5 juni 2003 op de achterbank: “Die Kattee heeft een bewijs van goed bedrag. Alleen hij is dus een marionet van eh… Holleeder. Als Willem zegt van: nu moet je het aan die en die geven, moet hij het aan die en die geven.(…)”

De vraag van CIE-rechercheur Jan van Looijen die eraan vooraf ging (“Wat weet je van die Kaatee?”) wordt niet vermeld. Wat de officieren ook hebben weglaten is de toelichting die Endstra geeft bij zijn marionet-uitspraak:

“(…) En straks als ie dan met Maaike getrouwd is, dan wil hij dat ie dan alles aan Maaike geeft en dan is hij dus mede-eigenaar. Dat Maaike koopt is het doel. En dan gaat ie trouwen in gemeenschap en dan heeft ie de helft, snap je wat ik bedoel?”

‘Maaike’ is Maike Dijkhuis, destijds de vriendin en levenspartner van Willem Holleeder waarmee hij toen samenwoonde. De kwalificatie ‘marionet’ koppelt Endstra dus aan een toekomstige situatie: ik zou mijn gokhallen, waarvoor ik mezelf diep in de schulden heb gestoken om die te kopen, aan de vriendin van Holleeder geven. Hieruit zou dan moeten blijken dat ik een marionet ben van Holleeder. Het is de grootst mogelijke onzin. De geschiedenis heeft geleerd dat de voorspelling van Endstra niet is uitgekomen. Ik ben namelijk niemands marionet.

Trouwen
De door Endstra voorspelde trouw-constructie om eigenaar te worden van mijn gokhallen, heeft OM-getuige Astrid Holleeder, die de achterbankgesprekken kan dromen, kennelijk op het lumineuze idee gebracht om op 1 december 2022 in mijn strafzaak iets soortgelijks te verklaren waarin zij zelf het middelpunt is:

‘Er is zelfs een keer sprake van geweest dat ik met Marcel zou gaan trouwen, zodat, als het mis zou gaan, wat op Marcel’s naam stond, ook van mij was. Dat zou dan aan mij toebedeeld worden bij een echtscheiding.’

Dit kun je als OM toch niet serieus nemen? Dat doen de officieren Duijts en Kok wel. De belachelijke trouwverklaring van Astrid wordt op pagina 63 zelfs nog een keer herhaald in het requisitoir.   

‘Brief in het kader van de gokhallen en Marcel Kaatee’
Op pagina 26 gooit het OM er nog een paar quotes van Astrid tegenaan, waaronder deze: “Dat was in het kader van de gokhallen en Marcel Kaatee (hierna: Kaatee). Ik heb hierover ook met Kaatee contact gehad.” 

Twee uit een oude verklaring gelichte zinnen waar de context geheel ontbreekt. Ze komen uit het zittingsverbaal van de terechtzitting op 23 maart 2018 toen Astrid Holleeder als getuige werd gehoord in de eerste aanleg van het strafproces Vandros. Wat was ‘in het kader van de gokhallen en Marcel Kaatee?’ Waarop doelde Astrid? Dat vermelden de officieren van justitie er niet bij. Pagina 6 van het proces-verbaal van de betreffende rechtszitting geeft uitsluitsel. De verklaring van Astrid mét context luidt:

“Het klopt dat Grifhorst, Sonja en ik ons helemaal kapot gelogen hebben om een verhaal neer te zetten waardoor het verhaal van het Heinekenlosgeld niet uit zou lekken en we de toorn van Willem niet over ons zouden krijgen. Willem heeft ook gelogen. Hij heeft daar altijd een ander verhaal over verteld. Ik heb een brief aan mr.  Zuur meegegeven met vragen van Sonja, waar Willem dan antwoord op gaf. Die brief heeft hij dus beantwoord, en daarnaast heeft hij een handgeschreven brief aan mij gedaan. Die kreeg ik weer van mr. Zuur. Dat was in het kader van de gokhallen en Marcel Kaatee (hierna: Kaatee). Ik heb hierover ook met Kaatee contact gehad.”

Mijn advocaten hebben hemel en aarde bewogen om de brief van Willem aan Astrid over de gokhallen aan het Terrel-dossier toegevoegd te krijgen. De officieren van justitie lieten weten niet bekend te zijn met de beweerde brief ‘in het kader van de gokhallen’. Ze gingen de getuige er ook niet naar vragen. Dus heeft mijn advocaat Astrid er tijdens haar verhoor bij de rechter-commissaris op 1 december 2022, naar gevraagd.

Geconfronteerd met haar verklaring van 23 maart 2018 bij de rechtbank, antwoordt Astrid over de inhoud van de brief:  

“Nee, niet over gokhallen, wel over het geld dat Cor heeft verdiend met gokken. Dat is wat anders. Cor was een fervent gokker. Hij verdiende ook gewoon hele grote bedragen. Eén van de stellingen  was: “Hoe heeft hij het kunnen financieren?” De stelling was dat hij dat kon doen vanuit zijn  gokverleden. Wim heeft daarover toen een verklaring geschreven, over wat Cor daarmee in die korte tijd had verdiend.”

Advocaat: “Maar dat ziet dus niet op een uitleg over die gokhallen, begrijp ik dat goed?”
Astrid: “Nee, daar ziet het niet op.”

Advocaat: “U kunt zich dus geen geschreven brief van uw broer herinneren over die gokhallen?”
Astrid: “Nee, alleen maar de gokwinsten van Cor.”

Judas
Ik weet het, je moet van goeden huize komen om beweringen van Astrid Holleeder in twijfel te trekken. De slimme jongste zus van Willem Holleeder die het lef had om samen met haar zus Sonja tegen hun broer te getuigen, wordt door iedereen gerespecteerd en geloofd. Dat is niet zo gek. Astrid heeft de mainstream media volledig aan haar zijde. De door Peter R. de Vries geselecteerde en uitverkoren journalisten die Astrid mochten interviewen, waren diep onder de indruk van haar. Ze hingen aan haar lippen.

De eerste 80.000 exemplaren van het boek Judas waren in één dag uitverkocht. Judas, ‘speciaal aanbevolen voor fans van tv-series als The Sopranos en Breaking Bad’, is intussen door honderdduizenden lezers verslonden. Er is zelfs een televisieserie van gemaakt.    

Weinig waarde
De impact die Judas had en heeft op de publieke opinie staat in schril contrast met de paar honderd lezers die via mijn website het verloop van mijn strafzaak volgen. Toch wordt mij door het OM verweten dat ik over de zaak publiceer. De officieren hebben dit meermaals aangekaart bij de rechtbank. Ik zou daarmee getuigen beïnvloeden.   

Tevens verwijt het OM mij een bijdrage te hebben geleverd aan het boek ‘Het Heinekenlosgeld’ van Follow the Money. ‘Juist in dit boek zit de visie van Kaatee verweven’, schrijven de officieren van justitie in hun requisitoir. Om die reden kan aan het in november 2023 verschenen boek over het Heinekenlosgeld weinig waarde worden gehecht. Om dit standpunt nader te onderbouwen, wezen de officieren op een overweging in het Vandros-vonnis waar de rechtbank ingaat op de omgang van Willem Holleeder met misdaadjournalisten:

‘Gezien alleen al deze manier van omgaan van verdachte met misdaadjournalisten, kan de rechtbank niet anders dan voorbij gaan aan het pleidooi van de verdediging om bij de beoordeling van de strafzaak tegen verdachte af te gaan op wat journalisten schrijven over verdachte en het criminele milieu waarin verdachte verkeerde, of waarmee de slachtoffers in deze zaak te maken hadden. Hoe verdachte met journalisten omgaat, en datzelfde zal ongetwijfeld ook gelden voor andere personen uit de zware (georganiseerde) criminaliteit, laat naar het oordeel van de rechtbank juist zien dat aan publicaties over het criminele milieu op grond van gesprekken met criminelen weinig waarde kan worden gehecht.’

Met dezelfde blik moet volgens de officieren worden gekeken naar de publicatie van ‘Het Heinekenlosgeld’ van Follow the Money.

Overigens is het vonnis waarin voorzitter Frank Wieland en twee andere rechters dit hebben overwogen over perscontacten van ‘criminelen’, waartoe het OM mij kennelijk ook rekent, in 2022 door het gerechtshof in zijn geheel vernietigd. Het heeft geen rechtsgrond meer. De overwegingen in het achterhaalde vonnis doen er niet meer toe. Desondanks blijft het OM het Vandros-vonnis te pas en te onpas aanhalen.

Follow the money
Het OM acht de overweging in het Vandros-vonnis dus ook van toepassing op mijn contacten met twee journalisten van Follow the Money die ik sprak in verband met hun journalistieke onderzoek naar het Heinekenlosgeld, 40 jaar na de ontvoering.

De officieren doen in het requisitoir voorkomen alsof Harry Lensink en Wim van de Pol, de schrijvers van ‘Het Heinekenlosgeld’, zich nauwelijks hebben verdiept in de zaak en feitelijke kennis die ik met hen heb gedeeld, klakkeloos hebben overgenomen. Kom nou toch!

Lensink en Van de Pol hebben hun sporen in de misdaadjournalistiek ruimschoots verdiend. Ze hebben alle rechtszaken rond Holleeder en het Heinekenlosgeld jarenlang gevolgd, talloze zittingen bijgewoond en boeken erover geschreven. De journalisten zijn diep in de dossiers gedoken. Ze hebben niet alleen mij maar ook vele anderen hierover gesproken. Het boek Het Heinekenlosgeld is gewoon het resultaat van gedegen journalistiek onderzoek. Dat de zussen Holleeder hebben geweigerd aan het boek mee te werken, doet daar niets aan af.  

Van hoofdverdachte tot getuige
In tegenstelling tot het boek van Follow the Money is het boek Judas niet geschreven door misdaadjournalisten maar door Astrid Holleeder, een ex-advocate die hoofdverdachte was in het Goudsnip-onderzoek.

Astrid werd verdacht van opzettelijk witwassen en van gewoontewitwassen. Tevens werd zij verdacht van het “opzettelijk onjuist of onvolledig doen van een bij de belastingdienst voorziene aangifte.” Het ging om de aangifte Recht van Successie (D-01) met betrekking tot het overlijden van Cor van Hout. Ofwel het witwassen van het criminele vermogen van Cor van Hout, ofwel van het nooit teruggevonden deel van het Heinekenlosgeld. Tot Astrid een deal sloot met het OM en voor het OM ging getuigen tegen haar broer.

Familiekroniek
Judas verscheen in 2016, tijdens het Vandros-proces in eerste aanleg. Op de achterkaft van het boek lezen we:

‘Het is een verbijsterende familiekroniek waarin Astrid Holleeder een onthutsend portret schetst van een gezin dat sinds 1983 – het jaar van de Heinekenontvoering – alleen nog maar een achternaam heeft: Holleeder.’  

Het eenzijdig gekleurde verhaal van Astrid, dat door de doorgaans goed geïnformeerde website Kleintje Muurkrant ‘De leugenkroniek van Astrid Holleeder’ is genoemd, heeft jarenlang het nieuws rond Willem Holleeder beheerst en de publieke opinie erover bepaald. Over het zich uiten in de media en het beïnvloeden van een strafproces gesproken…

Wordt vervolgd.

Lees ook De bewijsmiddelen (1)