De Bunker was niet beschikbaar dus moest op 20 april 2009 voor het voordragen van het requisitoir van het Openbaar Ministerie worden uitgeweken naar de beveiligde rechtbank in Rotterdam. In augustus 2008 vonden daar ook de eerste zittingen plaats in het hoger beroep van het Kolbak-proces. Toen mocht mijn vriendin Priscilla ondanks de drukte gewoon in de zaal plaatsnemen en hoefde zij de zittingen niet achter glas vanaf de eerste verdieping te volgen. Niet alleen is zij mijn morele steun en toeverlaat maar ook een uitstekend notulist en observator. Het komt geregeld voor dat haar tijdens zittingen dingen opvielen die ik zelf niet had opgemerkt.

Achter glas
Om op de zittingsdag niet in de file te staan hadden wij voor zondag 19 april een kamer gereserveerd in Hotel New York, op loopafstand van de rechtbank. Toen wij 20 april ’s ochtends rond half elf lopend bij de rechtbank arriveerden, werden wij vriendelijk welkom geheten en gefouilleerd door het personeel. Nadat alle controles en detectiepoorten waren gepasseerd ontstond een probleem.

In tegenstelling tot de zittingsdagen in augustus 2008, wilde de advocaat-generaal dit keer niet dat Priscilla de zitting vanuit de rechtszaal zou bijwonen. Het lag niet aan een tekort aan zitplaatsen, want de zaal was maar voor de helft gevuld. Toch werd zij verwezen naar de publieke tribune, als enige. Tot tweemaal toe is de advocaat-generaal door medewerkers van de Rotterdamse rechtbank en ook van het hof benaderd om het OM van gedachte te doen veranderen, maar aanklager mr. Wesselink was niet te vermurwen. De vriendin van Kaatee moest in haar eentje boven gaan zitten, achter het glas.

Procedure van de Rotterdamse rechtbank
Omdat het OM eerder geen bezwaar had tegen Priscilla’s aanwezigheid in de zaal, vond ik dit belachelijk en liet mijn advocaat weten de zitting niet bij te zullen wonen. Het zou toch een eenzijdig verhaal zijn van het OM. Als mijn vriendin ongewenst was in de zaal om dat aan te horen, dan was ik dat ook. Althans zo voelde dat. Mijn advocaat Han Jahae begreep dat en stelde voor de kwestie voor te leggen aan de voorzitter van het hof, mr. Chorus. Die bepaalt immers de gang van zaken tijdens een rechtszitting en niet het OM.

Om 11.30u kreeg ik toen wij reeds onderweg naar huis reden een telefoontje van Han. Van het hof mocht mijn vriendin in de zaal plaatsnemen. Toen mijn advocaat voorafgaand aan het requisitoir het bezwaar van de kant van het OM ter sprake had gebracht, verschuilde advocaat-generaal Wesselink zich achter een zogenaamde procedure van de beveiligde rechtbank, zo hoorde ik achteraf.

Het personeel van de rechtbank had tijdens de eerstvolgende pauze in elk geval geen goed woord over voor het afschuifgedrag van deze vertegenwoordiger van het Openbaar Ministerie: ’Het komt echt niet van ons hoor! De A-G heeft letterlijk gezegd: ik wil het niet hebben, ze moet maar op de publieke tribune gaan zitten.’ 

De Wallenpanden
Het requisitoir bevatte een paar verassingen. Ik werd niet meer verdacht van strafbare feiten die verband hielden met de herfinanciering door Paarlberg’s Wilbury Ltd in 2003. Tevens was het onderdeel Nieuwgraaf 114 Holding/Leijenbergh Vastgoed van de tenlastelegging geschrapt. De strafeis was dienovereenkomstig gehalveerd van 3 jaar naar 1,5 jaar celstraf.

In het verlengde van de Bibob-procedure die de gemeente momenteel tegen mij voert, zette het OM zich in het requisitoir volledig in op ‘de Wallenpanden’ om een veroordeling te bewerkstelligen. In het requisitoir is eerste aanleg van het proces had het OM ten aanzien van ;het witwassen van de Wallenpanden’ nog om vrijspraak gevraagd. Nu stelde het OM dat een ‘gewiekst zakenman’ als Endstra de Wallenpanden nooit onder de taxatiewaarden zou hebben verkocht als hij daartoe niet gedwongen was geweest door Holleeder.

‘Kaatee moet op grond van de breedvoerige publicaties in het landelijk dagblad De Telegraaf geweten hebben dat Endstra te boek stond als bankier van de onderwereld. Hij moet zich ervan bewust zijn geweest dat hij vermogensbestanddelen die wij samenvatten als de Wallenpanden heeft verworven en voorhanden heeft gehad die middellijk of onmiddellijk afkomstig waren uit enig misdrijf in de onderwereld. Dat hij zich daarvan op zijn minst bewust moet zijn geweest blijkt niet alleen uit het gegeven dat de kranten uitvoerig hadden bericht over Endstra en zijn witwasactiviteiten, zijn vastgoed en de rol van Holleeder en Mieremet. Het blijkt ook uit de gedragingen van Kaatee zelf, zoals de haastige aankoop, onder de taxatiewaarden en een geantedateerde vaststellingsovereenkomst.’

In tegenstelling tot aan het begin van het proces in 2006, schildert het OM Endstra steeds vaker af als een grote boef. Het OM spreekt in het requisitoir onomwonden over ‘Endstra en zijn witwasactiviteiten’. Dit lijkt me een zorgelijke ontwikkeling voor familie, vriendinnen en zakenrelaties van Endstra die zich, gelet op de motivering van het OM in mijn strafzaak, kunnen gaan opmaken voor dezelfde strafrechtelijke vervolging die mij ten deel is gevallen.

Gonggrijp-Van Mourik
Dat mijn vriendin in de zaal mocht plaatsnemen was ook ditmaal zeer nuttig. Zij spotte de op 22 oktober 2008 in deze zaak succesvol gewraakte raadsheer mw. mr. Gonggrijp-Van Mourik in de zittingszaal. Een raadsheer, die vanwege haar familieband met een van de getuigen (Dennis Prins) van de zaak was gehaald, vervulde op de achtergrond kennelijk toch een rol in het strafproces. Mr. Gonggrijp-Van Mourik nam plaats tussen het clubje medewerkers van het OM en werd door het OM voorzien van alle stukken waarin zij aandachtig zat te lezen.

Toen in het requisitoir de zaak Kaatee aan de orde kwam, begon de gewraakte raadsheer plotseling passages in het requisitoir te onderstrepen en notities te maken, zo was Priscilla opgevallen. Daarvoor had ze slechts meegelezen wat de advocaat-generaal stond voor te dragen. Wij vonden dit allebei opmerkelijk en vroegen ons af of raadsheer Gonggrijp-Van Mourik alleen geïnteresseerd was in het verhaal van het OM, of dat zij ook ons pleidooi zou gaan bijwonen.