Deze website beschrijft historische en actuele feiten en omstandigheden die verband houden met strafrechtelijke en bestuursrechtelijke procedures die sinds 30 januari 2006 door de overheid tegen mij en mijn bedrijven op de Wallen worden gevoerd om mij en mijn speelautomatenhallen “uit te roken”.

Media
Kranten, tijdschriften, boeken, televisieprogramma’s en websites hebben veel aandacht besteed aan de strafzaak Kolbak, in de de media ook wel ‘het Holleeder-proces’ genoemd. De berichtgeving over mij was continu beschuldigend van aard. Strafbare gedragingen die door politie en justitie aan mij werden toegeschreven werden als feiten gepresenteerd. Zo is bij de meeste mensen die mij niet persoonlijk kennen een beeld ontstaan dat mijlenver is verwijderd van de werkelijkheid.

Eigen waarheid
In de strafzaak creëerde het Openbaar Ministerie een eigen waarheid; ik zou de ‘minister van Financiën’ zijn van een criminele bende die geldbedragen die nog niet waren gevonden zou wegsluizen zodra ik werd vrijgelaten. Deze Kafkaëske voorspelling werd publiekelijk geuit door een Officier van Justitie die enkele maanden later werd gepromoveerd tot volksvertegenwoordiger in de Tweede Kamer en zich daarna opwerkte tot Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie.

Weblog
Nadat de rechtbank Haarlem mij op 21 december 2007 veroordeelde voor het aannemen van een envelop met een contant geldbedrag en mij voor al het overige vrijsprak, startte de gemeente Amsterdam onder leiding van burgemeester Job Cohen in januari 2008 een Bibob-procedure om mijn speelautomatenhallen op de Wallen te sluiten. Ik werd niet alleen strafrechtelijk maar ook bestuursrechtelijke vervolgd. In mei 2008 startte ik deze weblog. Ik wilde daarmee gedurende het hoger beroep van de strafzaak tegenwicht bieden aan de tot dan toe eenzijdige en ongenuanceerde verslaggeving van de zaak in de media.

‘Ernstig gevaar’
De burgemeester van Amsterdam baseerde zijn voornemen op een negatief advies van het zogeheten Landelijk Bureau Bibob dat toegang had tot het strafdossier. Het adviesorgaan van de overheid waarschuwde de burgemeester voor een ‘ernstig gevaar’ als nieuwe vergunningen aan mijn speelhallen zouden worden verleend.

Toen ik het Bibob-rapport op het stadhuis mocht inzien, bleek het advies mede te zijn gebaseerd op publicaties over de strafzaak die in de media waren verschenen en een boek getiteld ‘De oorlog in de Amsterdamse onderwereld’. In dat boek van de hand van twee journalisten van Het Parool, werd Endstra’s relaas op de achterbank voor waar aangenomen terwijl het onderzoek bij de rechtbank op dat moment nog moest beginnen. Dezelfde Parool-journalisten hadden eerder de processen-verbaal van de achterbankgesprekken klakkeloos overschreven en in boekvorm uitgebracht als ‘De Endstra-tapes’.

Circelredenering
In het begin van mijn Bibob-zaak paste de gemeente Amsterdam, in navolging van het Landelijk Bureau Bibob, een soort circelredenering toe; aannames werden gebaseerd op artikelen en boeken van journalisten die hun informatie rechtstreeks of indirect van diezelfde overheid hadden gekregen.

Bepaalde Journalisten die vaak als eerste van de politie of van het OM informatie krijgen toegespeeld over verdachte personen of bedrijven, realiseren zich onvoldoende dat dit doelbewust gebeurt en dat het nooit het complete verhaal is en wederhoor is geboden. Dat laatste wordt wel eens vergeten. Ik vond het dan ook de hoogste tijd worden om het eenzijdige door de overheid en volgzame journalisten geschetste beeld van mij bij te stellen via een weblog.

Vrijspraak
Of mijn publicaties hierin een rol hebben gespeeld weet ik natuurlijk niet zeker, maar op 3 juli 2009 sprak het Amsterdamse gerechtshof mij in hoger beroep van het Kolbak-proces volledig vrij van alle verdenkingen. Een jaar later kende het hof een schadevergoeding toe voor de 221 dagen die ik in 2006 ten onrechte in voorlopige hechtenis had doorgebracht.

Ondanks die integrale en onherroepelijke vrijspraak bleef het Openbaar Ministerie mij daarna publiekelijk beschuldigen van strafbare gedragingen waarvan ik was vrijgesproken. De volgende burgemeester van Amsterdam, Eberhard van der Laan, deed daar hard aan mee in de nog altijd voortdurende Bibob-procedure die in 2012 resulteerde in een gedwongen sluiting van mijn speelhallen. Een herfinanciering van bestaande schulden door Jan-Dirk Paarlberg in 2003, werd mij en mijn bedrijven uiteindelijk fataal.

Wet Bibob
In 2010 werkte het Landelijk Parket onder de vlag van het Emergo-project, intensief en succesvol samen met de gemeente om sluiting van mijn hallen te bewerkstelligen op grond van de Wet Bibob. Een dergelijke wet werd in de jaren negentig noodzakelijk geacht en opgetuigd op initiatief van de PvdA en de VVD naar aanleiding van een voor de overheid blamerend rapport van de ‘parlementaire enquêtecommissie opsporingsmethoden’ in 1996, beter bekend als het Van Traa-rapport, genoemd naar de voorzitter van die commissie. De Wet Bibob is sinds 1 juni 2003 van kracht.

The truth, the whole truth and nothing but the truth
Op grond van de Wet Bibob kan de overheid vergunningen weigeren aan onwelgevallige personen en bedrijven zonder dat strafrechtelijk bewijs tegen deze personen geleverd hoeft te worden. Het is het ultieme machtsmiddel. Daar is vrijwel niets tegen opgewassen, behalve de macht van het woord. Bijvoorbeeld door het publiceren van ‘the truth, the whole truth and nothing but the truth’. Zo kun je de waarheid openbaren, door feiten te herhalen en er schijnwerpers op te zetten. Veel meer kun je niet doen. En hopen dat jouw publicaties door de juiste personen worden gelezen.

Sanoma
In 2008, 2009 en 2010 trok mijn weblog dagelijks honderden bezoekers, waaronder journalisten, politie- en gemeenteambtenaren. Maar in 2011 verruïneerde Sanoma, de eigenaar van het weblog-domein, al mijn blogs bij een verhuizing naar een ander domein. Bij de migratie verdween de indeling in alinea’s en werden in de artikelen alle leestekens en letters met leestekens vervangen door symbolen en/of getallen zoals: x91, x92, x93 en x94. De stukken waren daardoor onleesbaar geworden. Herhaaldelijk heb ik hierover geklaagd bij Sanoma. Meer als ‘Je aanvraag is geüpdate’ en ‘zie vorig antwoord’ kwam er niet terug als reactie. Uiteindelijk heb ik de uitgeverij gesommeerd mijn artikelen geheel van het internet te verwijderen. Eind augustus 2012 heeft Sanoma hier gevolg aan gegeven.

Voorafgaand aan de migratie had ik gelukkig een back-up gemaakt van mijn blogs. Na alle teksten opnieuw te hebben gelezen zijn de artikelen één-voor-één teruggezet op de huidige url, met hier en daar, voor de leesbaarheid, een tekstuele verbetering. Ook zijn de oorspronkelijke reacties op de publicaties teruggeplaatst.

Disclaimer
Voor het schrijven van mijn blogs heb ik naast eigen ervaringen onder meer geput uit verschillende strafdossiers, Kamerstukken, wetgeving, publicaties, studies, adviezen en correspondentie met banken en overheden.

In veel artikelen citeer ik letterlijk uit getuigenverklaringen waarbij is aangegeven of de verklaringen bij de politie zijn afgelegd of bij een rechter-commissaris. Dat blijkt nogal een verschil, zo heb ik ervaren. Bij een verhoor in het kabinet van de rechter-commissaris worden getuigen gemaand de waarheid en niets dan de waarheid te vertellen. En in tegenstelling tot een rechercheur tracht een rechter-commissaris altijd met een open vraagstelling de waarheid te achterhalen.

Reageren op mijn publicaties mag. Bezoekersreacties worden echter aangepast of verwijderd indien deze kwetsend, obsceen, vulgair, lasterlijk, haatdragend, bedreigend of seksueel georiënteerd zijn.