Maandag 7 januari jl. trof ik op de tweedehandsafdeling van Concerto twee splinternieuwe en gesealde recensie-exemplaren aan van het jubileumalbum ’25 years and still funkin’’ van mijn band Seven Eleven. Verkoper Rob dacht dat deze aan Concerto waren verkocht door popjournalisten die het album eigenlijk zouden moeten recenseren. Het onderzoek bij welke krant of tijdschrift de cd’s vandaan komen is nog in volle gang. De Volkskrant, Het Parool, Nieuwe Revu, Panorama, HP/De Tijd en NU.nl hebben inmiddels laten weten dat geen van beide cd’s bij hen afkomstig is. De redacties van OOR en Muziek.nl Magazine reageren niet op mijn vragen.

Volkskrant
Chef kunst bij de Volkskrant Anne van Driel belde, nadat zij hiervan hoorde, onmiddellijk Concerto-verkoper Rob, en daarna met hoofd inkoper Anton. Het hoofd inkoop van Concerto verklaarde dat hij nooit van Volkskrant-recensenten recensie-exemplaren van nieuwe cd’s voor geld aangeboden heeft gekregen. Daarmee staat voor de Volkskrant vast dat de recensie-exemplaren niet via recensenten van de Volkskrant bij Concerto terecht zijn gekomen. Een opmerkelijke verklaring, want dat impliceert dat de hoofdinkoper van Concerto alle freelance-poprecensenten kent die stukjes schrijven voor de Volkskrant. Mijn volgende vraag zou dan zijn: waar kent een inkoper van tweedehands cd’s alle poprecensenten van de Volkskrant van?

Gisteren heeft de medewerker van de Volkskrant die alle binnengekomen cd’s persoonlijk afhandelt mij verzekerd het album niet te hebben ontvangen. Daarnaast stelt de medewerker: ‘ik kan u verzekeren dat met de hier binnengekomen cd’s geen handel wordt gedreven, daarvoor steek ik mijn hand in het vuur. Dat zou natuurlijk absurd zijn en zeer verwijtbaar.’ De Volkskrant is geen suspect meer.

Job de Wit
Mijn eerste discussie met een Nederlandse popjournalist was met Job de Wit in 1998. Job werkte toen bij de VPRO als radio-DJ en zou verstand hebben van funkmuziek. Ik had hem gevraagd waarom er bij VPRO-radio zo weinig funkmuziek te horen was en gaf hem wat informatie over Seven Eleven. Dat ons eerste album was geproduceerd door de New Yorkse funkartiest Menace, waarmee wij in 1995 in contact zijn gekomen via Geert van Itallie, thans directeur van de Melkweg. Dat ik, eveneens in 1995, samen met Seven Eleven bassist Dodge bij Bootsy Collins op bezoek ben geweest in Cincinnati, en dat Bootsy ons daarna uitnodigde om naar Parijs te komen om een samenwerking te bespreken. Hij trad daar op als special guest van gitarist Lucky Peterson in Le Zenith. Dan moet je als Nederlandse funkband toch iets betekenen. Job vond van niet. Over ons album ‘The Come Out’ schreef Job: ‘Was de hoes groen en rood van kleur? Deed die jongen erop mee die ook nog een tijdje toetsen bij de Urban Dance Squad heeft gespeeld? Als dat jullie cd was, vond ik die gewoon helemaal niet goed. En kennelijk ben ik de enige niet. Als zelfs Mr. Funk Sjeng Stokkink niet over jullie schrijft, dan weet ik het ook niet meer.’

Een dooddoener, want Sjeng schreef toen al jaren over Seven Eleven aangezien funk midden jaren negentig in Nederland een revival kende en Seven Eleven daar onderdeel van was. De band speelde in 1994 op P-Funk parties in Paradiso en de Westergasfabriek en gaf op voorspraak van Candy Dulfer een live concert in het VPRO-radio programma ‘Streetbeats’ van vader Hans. In 1996 en 1997 toerde Seven Eleven met een eigen funkfeest: Fonkifekts, compleet met een funky fashionshow op de catwalk, DJ’s en met Menace als special guest. Later zou dit concept uitgroeien tot de vermaarde ‘Funk to the Max parties in de Melkweg, ook genoemd in de OOR-Encyclopedie.

Door mijn ervaring met Job de Wit zag ik de meeste (pop)journalisten als een stel zelfingenomen wijsneuzen die om een punt te maken dingen uit hun duim zogen, zoals sommige misdaadjournalisten.

Jaap van Zweden
Seven Eleven is een funkband die experimenten niet schuwt. In 1990 trad de groep op met de Brabantse Hiphop-formatie Dope Posse. Rappers en een energieke funkband samen op het podium, dat was toen nog zelden vertoond in Nederland. In de jaren negentig dacht Seven Eleven na over andere combinaties. Bijvoorbeeld funk en klassiek. Een feature van klassiek violist en orkestleider  Jaap van Zweden op de eerste single van Seven Eleven ging op het allerlaatste moment niet door. BMG, het platenlabel waar Jaap op dat moment onder contract stond, vond een uitstapje naar de funk bij nader inzien toch niet zo’n goed idee.

Frankrijk
In Frankrijk zijn al drie (lovende) recensies van het jubileumalbum verschenen. Onze muziek ‘est une bombe atomique. Rythmique saccadée, une basse pointilleuse slappée, des chants planants, un solo de synthé à tomber, bref un groove impecable’. Maar de Nederlandse muziekpers maakt aan het 25-jarig bestaan van Seven Eleven geen woord vuil. Vorige week kocht ik OOR, de editie van januari, en daar stond weer niks in over onze plaat die eind oktober 2012 is uitgekomen. Alsof de Vaderlandse popjournalistiek in gezamenlijk overleg heeft besloten de langst bestaande funkband van Nederland volkomen te negeren. Dat is wel eens anders geweest.

De Wereld Draait Door
Vlak na mijn arrestatie in 2006 werd de boeker van Seven Eleven overspoeld met uitnodigingen of de bandleden in radio- en televisieprogramma’s hun verhaal wilden doen. Ze mochten ook een stukje spelen. Daar bedankten de bandleden voor, want het ging niet om de muziek. Toch was Seven Eleven in veel televisieprogramma’s te zien dat jaar. Zo filmden RTL Boulevard en AT5 op de Jacobiberg in Arnhem de eerste repetitie van de band na mijn vrijlating.

In 2007 vroeg een redactrice van De Wereld Draait Door mij in de pauze van een zitting in het Holleeder-proces om ’s avonds in het programma aan te schuiven. Ik mocht er ook optreden. Ik heb daarvoor bedankt en aangegeven dat ik van die uitnodiging gebruik wilde maken, maar pas als het hele proces achter de rug was. Zes jaar later, in verband met het 25-jarig bestaan en het jubileumalbum, nam ik contact op met de redactie van DWDD, en heb hen hieraan herinnerd. Er kwam geen enkele reactie. Distributeur Challenge Records heeft het daarna geprobeerd maar kreeg ook geen reactie.

‘Opvallend veel jonge mensen’
Er zijn in Nederland genoeg liefhebbers van funkmuziek want als Bootsy Collins, George Clinton of Maceo Parker hier optreden zijn de zalen bomvol of uitverkocht. Op 4 september 2008 speelde George Clinton in 013 in Tilburg. In het verslag van dat concert wordt gewag gemaakt van een ‘tjokvolle zaal’ met ‘opvallend veel jonge mensen die de eerste P-Funk golf niet hebben meegemaakt’. Een jaar later doet Clinton drie optredens in Nederland. De redacteur van Muziek.nl Magazine wist bij het eerste concert niet wat ie meemaakte, en sloot zijn recensie af met: ‘Geef Dr. Funkenstein en Parliament Funkadelic nog wat wiet mee en beloof ze dat ze altijd terug mogen komen voor meer als het op is, want veel beter kan een donderdagavond niet worden.’

Leo Blokhuis en de Lefties Soul Connection
Aan belangstelling voor funk dus geen gebrek in Nederland. Ook niet op televisie. Zaterdagnacht 6 december 2008 was het ‘Funk Night’ op Nederland 3. NPS zond een door Leo Blokhuis gemaakte reportage uit over de ontstaansgeschiedenis van funk en funkmuziek in Nederland. Daarin was Seven Eleven als fakkeldrager van de Nederfunk nergens te bekennen maar werd de Amsterdamse groep Lefties Soul Connection geïntroduceerd om de essentie van funk aan de kijkers uit te leggen. Blokhuis nam de Lefties daarna ook mee naar DWDD om duidelijk te maken wat ’the one’ precies inhield.

Uitmarkt
In 2004, 2005, 2007 en 2008 zorgde Seven Eleven voor een flinke dosis funk op de Uitmarkt. In 2006 niet, omdat ondergetekende toen in hechtenis zat. Na het laatste Uitmarkt-concert verscheen in Nieuwe Revu een uitgebreide reportage over de manager/gitarist van Seven Eleven. Aan het slot merkt schrijver van het artikel Gert-Jaap Hoekman op: ‘Burgemeester Cohen maakt het leven van de ondernemer Kaatee dan misschien moeilijk, de muzikant Kaatee mag de eerste dag van opening van het culturele seizoen van de hoofdstad afsluiten. ‘Ik denk niet dat ze weten dat ik dezelfde persoon ben,’ zegt Kaatee lachend terwijl hij over het IJ kijkt.’

Op het stadhuis werd hiervan notie genomen en sindsdien staat Seven Eleven niet meer op de Uitmarkt en maakt ook de muziekpers een lange neus naar de band.

25 years and still funkin’
Zelfs als Seven Eleven 25 jaar bestaat en op het eigen label ‘25 years and still funkin’ uitbrengt is het doodstil in de Nederlandse muziekmagazines, aanverwante krantenrubrieken en op internet. De recensie-exemplaren van het jubileumalbum verdwijnen in de prullenbak, of in een bureaula, of liggen nieuw en gesealed op de tweedehandsafdeling van Concerto. Seven Eleven verdient beter.