Dat je mij vroeg een voorwoord te schrijven voor jouw blog vind ik een hele eer.

Ik ben heel trots op hoe je al bijna 3 jaar vecht tegen het enorme apparaat ‘de overheid’ en hoe je daarin fier overeind blijft. Geweldig! Maar ik had niet anders verwacht. Gelukkig kon ik je elke seconde van de afgelopen periode bijstaan. We hebben de ellende van deze rechtszaak in ieder geval samen kunnen meemaken. Het ging niet om zomaar een rechtszaak. Nee, het gaat om ‘het proces van de eeuw’. Een mega-rechtszaak waar tout Nederland het over heeft. Iedereen kent het, leest erover en heeft er een mening over.

Nederland wordt gevoed met veelal eenzijdige informatie afkomstig van journalisten die op hun beurt zijn voorgelicht door politie en justitie. Beeldvorming van jouw persoon heeft in de media plaatsgevonden; geen mooie!

Toenmalig Officier van Justitie Fred Teeven heeft jou in het openbaar bestempeld als ‘de minister van Financiën van Holleeder’. Daar werd een behoorlijk gewicht aan gehangen. De verzonnen rol ging op een gegeven moment zelfs een heel eigen leven leiden met variaties als ‘de financiële man van de Heineken-ontvoerder’, ‘het financiële brein achter de criminele organisatie van Holleeder’ en ‘de boekhouder van Holleeder’ etc.. Journalisten namen deze kwalificaties van elkaar over. Het klonk sensationeel en was goed te verkopen. Heel Nederland leek ervan te smullen. Op een enkeling na is door het misdaadjournaille nooit de moeite genomen om, écht gemeend, wederhoor te plegen, door jou te vragen hoe het zat. Dat had wel zo eerlijk geweest.

Goed opletten leek voor het gros van de in de rechtszaal aanwezige journalisten ook teveel gevraagd. Elke openbare zittingsdag heb ik tot nog toe bijgewoond en ik heb héél goed geluisterd naar wat er werd gezegd. Ik heb schriften vol aantekeningen gemaakt. Aan het einde van de zittingsdagen heb ik op het internet, op radio en televisie en in kranten en bladen, gekeken en geluisterd wat erover werd gepubliceerd. Ik was dan meestal teleurgesteld; de verslagen van de zitting kwamen zelden overeen met hoe het in de werkelijkheid was gegaan. Ik heb vaak gedacht: zitten die journalisten soms voor de show op de tribune, hebben zij een gehoorprobleem, een plaat voor hun hoofd, of zijn het gewoon sensatiebeluste aasgieren die het allemaal zo spannend mogelijk maken om een zo groot mogelijke oplage van hun blad/krant te bereiken.

Journalisten lijken niet te beseffen hoeveel invloed zij hebben op de meningen en gedachten van lezers. Ze hebben niet in de gaten hoe alles wat zij schrijven als feit of waarheid wordt gezien.

De ‘journalistieke’ uitingen over jou maakten veel los; argwaan en onzekerheid. Niet bij mij hoor, ik zat immers overal middenin en bovenop, maar wel bij buren, familie, vrienden. Zij kregen, zoals iedereen, hun informatie maar van één kant, van de zo overtuigend overkomende media. Wat een verademing was het toen je, na bijna 8 maanden onterecht in P.I. Zwolle opgesloten te hebben gezeten, eindelijk thuis kwam; toen hoefde ik niet meer ‘in mijn eentje’ uitleg te geven.

Ik was aangenaam verrast toen je zei dat je een weblog wilde gaan ontwikkelen om daarop alles over het proces te gaan publiceren; je had je zin nog niet uitgesproken of ik had er al een voor je geregistreerd. Ik sta in de startblokken om je hiermee te helpen. Het wordt namelijk tijd voor het echte verhaal, dat moet iedereen horen. Geen smeuïge verzinsels, vermoedens en suggesties, zoals in kranten en tijdschriften stonden, maar harde feiten. Er valt nog zoveel uit te leggen. Zeker nu, met de gemeente in je nek, die met behulp van integriteitswet BIBOB, jouw speelautomatenhallen zo graag wil sluiten.

Deze blog zal een rijke bron aan informatie zijn en meerdere doelen dienen. Let maar op.

Because, that’s what happens when the truth shall overcome
Priscilla Jourdan a.k.a. Mrs. ‘Dice’ Kaatee
Amsterdam, 22 mei 2008